OPKNAPPERTJE 1 het huis van rosa

EEN OPKNAPPERTJE, het huis van Rosa

Ik wordt gebeld.

‘u bent toch die nederlandse mevrouw die veel mensen kent die een huis zoeken?’

‘hm, nou ja’, mijn gedachten flitsen heen en weer. Hoe kom ik zo snel, 4 maanden na de start van mijn bedrijf aan deze naam?’

‘Het is namelijk zo, dat ik een huis in Crux te koop ga zetten en misschien kent u mensen die zo iets zoeken?’

Ik herstel snel.

‘u weet toch, hoop ik, dat ik géén makelaar ben?’

‘dat klopt, dat weet ik’, zegt de vriendelijke stem aan andere zijde.

Ik ben een stuk geruster, want je in frankrijk als makelaar profileren zonder geldige papieren, daar zitten zware sancties op.

‘Ja, voor zover ik contacten heb met zoekers weet ik dat het een vrijstaand huis moet zijn en het moet een mooi uitzicht hebben.  Voldoet u aan die voorwaarden?’

‘ja, ja, ik denk het wel. Misschien moet u maar eens komen kijken. Het huis staat in het dorp Crux la Ville.’

Nauwelijks kan ik me voorstellen dat in Crux la Ville een huis staat dat aan de voorwaarden voldoet, maar mijn nieuwsgierigheid wint het.

De volgende dag rijd ik door het dorp, achter langs de kerk een straatje in waar ik nooit ben geweest. Een doodlopend straatje, ik had er gewoon nooit wat te zoeken. Letterlijk een doodlopend straatje want het leidt naar het kerkhof; vandaar dat ik er niets te zoeken had.

Een bijzonder aardige intelligente met, voor zover ik dat al kan inschatten beeldend taalgebruik, wacht me op achter de deur van het huisje dat, naar zijn zeggen van zijn moeder is. Hij zit er tussen net geplukte appels en noten die op kranten op de vloer liggen. Het is er bijzonder sober maar erg schoon.

Zijn moeder is naar een bejaardenhuis en hij woont eigenlijk in Montpellier, net met pensioen, maar altijd gewerkt voor een soort monumentenzorg. Hij, zijn moeder en zijn broer willen het huisje naast dit huis kwijt. De huurster is net vertrokken, heeft het huis uitgewoond, er zijn vele verhalen over haar en de streek te vertellen…. Één grote flu de bouche. Het is aangenaam, maar het houdt niet op. In dezelfde flu geeft hij al aan dat de prijs onderhandelbaar is, ook zonder dat ik nog maar iets gezien heb.

We lopen naar het huis, het is somber weer en het huis nog somberder. Mijn God, hier heeft iemand gewoond? Alles is klam en vochtig, alles is vies, vet. Behalve de betonnen vloeren die roze of blauw geschilderd zijn, om de bedden heen want nu zijn het grijze vlakken van 110x 180 cm. Behalve die betonnen vloeren lijken het de middeleeuwen wel. Geen douche, geen wc!

Michèl, zo heet de aardige man, kijkt nu ook door mijn ogen. En ook al heeft hij de afgelopen weken als een beest gewerkt om alle achtergelaten rotzooi er uit te trekken en te verbranden, getuigen de nog smeulende ashopen, hij ziet nu wat een kansloze troep hier staat.

Ik pak het professioneel aan: neem mijn meetlint, teken het gebouw grof uit, inspecteer muren, daken, kozijnen en deuren. Electra doet het nog maar is niet meer ‘au norm’ water betreft één leiding onder een betonnen vloer.

‘ is er ook grond bij?’ vraag ik Michel

‘ja, ja, hier voor en achter én een garage’

Ik kijk door het raam naar de sombere leeg gegraven  achtertuin die iets naar beneden loopt. Toch zo’n 1500m2. Ik kijk over een paar van Gogh- achtige daken met hier en daar een plataan. In de verte schemert iets, een streep. Michèl schat mijn getuur goed in.

‘Ja, dat is de Morvan, je ziet Chateau Chinon met helder weer enne, ook ’s nachts! Iedere dag is het uitzicht anders, en weet je de mensen hier vinden al natuur doodnormaal, maar ik weet wel dat het hier best bijzonder is. Neem nou Montpellier….’

We nemen afscheid. Ik mag terug komen wanneer ik wil. Hij is hier tot 5 november. Dan is het allerzielen en hoopt hij dat de bordjes ‘à vendre’ voldoende opvallen voor alle levende zielen die langs dit huis naar de begraafplaats zullen schrijden.

Het aardige is dat ik contact heb met een zoekend stel. Ze zoeken iets dat klaar is en hun smaak laat niet te wensen over.

In een nieuwe zoektocht waarin ik hen begeleid en met vooral bouwkundige adviezen bij sta, leid ik hen langs het huisje. Het weer is niet ideaal, het is weer nat en af en toe een mager zonnetje.

Ze zien het uitzicht direct en zijn er even stil van. Het huis is een dermate deplorabele staat dat ze geen moment hoeven te twijfelen. Ze hebben hun oog via internet al laten vallen op een huis dat geheel aan hun eisen voldoet en dat ze ook aan het einde van de week zullen aankopen.

‘ je zou er wel wat van kunnen maken’

Deze zin gonst een paar maanden door mijn hoofd. Plannen flitsen door mijn hoofd: 2 gites/ zelf wonen/ het lang verlangde eethuisje met terras en winkeltje/B&B/ opknappen voor verkoop….

De tijd schreidt voorbij en de allerzielen liggen weer mooi tussen de bloemetjes. Ik pak mijn moed uit de schoenen en ga langs bij Michel.

‘Ik weet dat je één dezer dagen weer naar Montpellier gaat. Heb je het huis al kunnen verkopen’, vraag ik hem.

‘nee’ en hij gebaart met zijn handen, zoals mensen uit het zuiden doen. Maar hij gebaart iets gedistingeerder, zoals een priester het zou doen. Hij heeft wel wat van een priester.

Ik sta hier met een mengeling van passie, voor dit huis, doorkneed met een portie zakelijkheid die mijn broer me altijd heeft proberen bij te brengen maar die me door mijn partner werkelijk is ingepeperd. 

‘ik heb zitten denken Michel, misschien zou ik het zelf wel willen kopen. Het huis heeft wel wat, ik ga er misschien zelf in wonen en ik zou kunnen, ik leg zwaar de nadruk op kunnen om geen valse verwachtingen te wekken, overwegen er de lang gewenste depot pain/ terras te creeren’.

Michel veert op als een catweazzle. Zijn ogen gaan glinsteren. Zo had hij er nog nooit tegen aangekeken.

‘aan welke koopprijs had je gedacht’ vraagt hij me

Ik noem een bedrag nog onder zijn laagste prijs.

Michèl kijkt begrijpend.

‘feitelijk heeft iemand anders ook deze prijs geboden’, zegt hij schalks.

Ik ben een beetje verrast,m aar geloof hem op zijn woord. Ik heb een plafond voor ogen, een prijsplafond maar er zijn nog wel wat opties uit te onderhandelen.

‘een onderzoek is verplicht voor de verkoop’, hebben jullie dat al laten doen?’ vraag ik.

Michèl schrikt. Een onderzoek? Hij heeft zelf jaren als ambtenaar uit de ruif gegeten dus hij weet wel wat een onderzoek, verplicht door de staat, zou moeten kosten.

‘dat onderzoek, dat wil ik wel betalen’, opper ik.

Van de opluchting maak ik gebruik door iets anders aan de orde te stellen.

‘ik zou wel graag een stukje grond rondom de garage mee kopen. Immers met werkzaamheden enzo hoef ik niet in je tuin te staan. Wat ik natuurlijk al lang gezien heb is dat je juist vanaf dàt stukje een magnifiek uitzicht hebt en vooral een ongestoord uitzicht.

Michel heeft de hete kolen nu in handen.

‘ik moet met mijn broer overleggen, hij is mede eigenaar en accountant. En ook met “maman”.

Wordt vervolgd