opknappertje 7 hoogspanning

OPKNAPPERTJE 7

OKTOBER 2012

W. de elektricien stapt uit de auto. Een echte elektricien zo op het eerste oog. Bril, beetje kaal en onverstoorbaar.

Ons eerste gesprek per telefoon was, blijkt achteraf, best hilarisch. W. nam zijn 06 op tijdens zijn wekelijkse dam competitie met al een biertje op.

‘W. ik heb wel een rare vraag. Ik verbouw in Frankrijk een huis en kan geen elektricien vinden, ik vond je op internet en misschien zou je deze kant op kunnen komen?’

‘waar in Frankrijk, Anne Marie?’

‘Ja, wel in de Bourgogne’

W. had die avond wel wat uit te leggen aan zijn vrienden in Amsterdam.

Ik laat W. het huis zien en de elektrische kabels die zichtbaar als lianen door het huis hangen.

W. is HTS er, blijkt, en docent op een VMBO en zit in de examencommissies.

Wat een geluk dat ik met mijn eerste telefoontje W.  heb getraceerd en heb kunnen schaken. Hij blikt of bloost niet bij het zien van Tarzans oerwoud, blijft er erg relaxed onder; sterker hij heeft zich voorgenomen de Franse spanning eens flink onder handen te nemen.

In vier dagen hangen de stoppenkasten, werken de schakelaars en kan ik verder met het plaatsen van de stopcontacten. W. vloekt op de Franse LeGrand versie en zet fluitend zijn Jung spulletjes erin, die naar blijkt, wel 5x zo duur zijn in aanschaf, maar ook tig keer zo snel geïnstalleerd zijn.

Als ik het hele zichtbare spanningsveld aanschouw kan ik me bijna niet voorstellen waar die 500m kabel gebleven is.

Het is hoogspannend allemaal. De aannemer is , na enorme pressie mijnerzijds, op komen draven met 5 man om de twee dakkapellen erin te zetten. De investering meer dan waard: een fantastisch uitzicht op de Morvan. De pierres ( grote stenen) in de keuken zijn helemaal gevoegd en die ruimte begint nu zij definitieve gedaante aan te nemen.

Mijn  ‘binken’, drie deze week zetten de uitbouw in elkaar. Klinkt als een bouwdoosje maar heeft een heleboel overwegingen, keuzes en helder hoofd in de voorronde. Er verrijst een blokhut in douglas pine ( hoeft niet gelakt, wordt mooi grijs) die aan stevigheid niets te wensen over laat.

De uit Nederland afkomstige CANDO deuren, die een bovendeel hebben dat open kan, worden geplaatst en ook niet zondermeer. De Franse eiken kozijnen moeten aangepast, deuren ingekort en afgehangen.

Maar dan, op donderdag avond, brandt er licht, de deuren en ramen hangen er in en de uitbouw is zo goed als dicht.

Ik adem diep in, loop om het gebouw en zie overal mooie details, mooie verhoudingen, een gebouw dat voor niemand meer waarde had … wordt vervolgd.